Ακόμη μία σημαντική πηγή απωλειών θερμότητας των κτιρίων, που συνήθως παραβλέπεται, είναι το δάπεδο.

Η διατήρηση της θερμοκρασίας του δαπέδου είναι αρκετά σημαντική για τη διαμόρφωση συνθηκών άνεσης σε έναν εσωτερικό χώρο, ιδιαίτερα αν αυτό είναι εκτεθημένο στο περιβάλλον ή σε μη θερμαινόμενο χώρο.

Οι συνηθέστερες περιπτώσεις δαπέδων που απαιτούν θερμομόνωση είναι:

1. Επί υπόστυλου χώρου (pilotis)

2. Σε επαφή με μη θερμαινόμενο χώρο (π.χ. υπόγεια αποθήκη, κλειστός χώρος στάθμευσης, κ.λ.π.).

3. Δάπεδα εξωστών (προεξοχές ορόφων)

4. Σε επαφή με το έδαφος

Οι τεχνικές εφαρμογής των 3 πρώτων περιπτώσεων είναι αντίστοιχες με αυτές του δώματος (πάνω και κάτω από την πλάκα, δηλαδή εσωτερική/εξωτερική), ενώ για την 4η περίπτωση, η εφαρμογή σε υφιστάμενα κτίρια γίνεται αποκλειστικά πάνω από την πλάκα (εσωτερική) με επιπλέον στεγανοποιητική στρώση για την προστασία έναντι της υγρασίας του εδάφους.

Αναλόγως δε του υλικού και της χρήσης του πατώματος, επιλέγονται διαφορετικά θερμομονωτικά υλικά και διατάξεις εφαρμογής.

Επιπλέον, εάν για τις 3 πρώτες περιπτώσεις που αφορούν σε κτίριο πολυκατοικίας επιλεχθεί η τεχνική εξωτερικής εφαρμογής (κάτω από την πλάκα, δηλαδή επί της οροφής pilotis ή υπογείου μη θερμαινόμενου χώρου ή εξωστών), απαιτείται η κατά τα οριζόμενα στον κανονισμό της πολυκατοικίας συναίνεση των συνιδιοκτητών για επεμβάσεις σε κοινόκτητα τμήματα του κτιρίου.

Ειδικά δε για την περίπτωση θερμομόνωσης δαπέδου εξώστη κάτω από την πλάκα οπλισμένου σκυροδέματος (δηλαδή επί της οροφής εξώστη υποκειμένου ορόφου), απαιτείται επιπλέον Έγκριση Εργασιών Δόμησης Μικρής Κλίμακας για επεμβάσεις στις όψεις του κτιρίου.